Eva Hermans-Koort wist als geen ander hoe het is om jezelf opnieuw uit te vinden in een situatie waarin je dat nooit had gewild. In haar boek Longeneeslijk deelde ze op haar unieke, eerlijke en vaak humoristische manier haar ervaringen met kanker, en daarmee ook haar reis met haarverlies.

"Ik was als de dood voor een kaal hoofd, dus ik stond meteen na mijn eerste chemo al in de haarwinkel van het ziekenhuis. Kaal worden leek me het ergste wat me kon gebeuren. Nog erger dan chemo. Ik was 22 en wilde absoluut niet het stereotype kankerpatiënt worden en met zo’n zacht mutsje rondlopen. 

Ga naar Aderans Hair Center, zeiden lotgenootjes. Een kapsalon in het EMC waar je precies kunt zeggen wat je wilt. Ze hadden gelijk, want hier voelde ik me meteen op mijn plek. De uitstraling voelde fijn en belangrijker nog: hier waren ze wel ingesteld op jonge meiden zoals ik. 

Ik zag er enorm tegenop. Anne en Matthijs gingen mee, en kapster Lisa zette me in een fijne kappersstoel die in een aparte ruimte stond. Anne en Matthijs hebben allebei een pluk van mijn haar afgeknipt, en ikzelf ook. Daar moest ik wel even om huilen, maar toen Lisa de rest had geknipt, zag ik hoe goed kort haar mij stond en kon ik alleen maar lachen.

Lisa ging mijn haarwerk klaarmaken zodat ik dat gelijk kon meenemen naar huis en ik ging buiten mijn nieuwe look rocken. Mijn haarwerk kreeg direct een naam: Gradje, dat vond ik wel een geinige naam. Die namen maken het ook wel luchtig, dat vind ik fijn. 'Cavia' vind ik veel te neerbuigend voor iets wat me juist mooi maakte."